Bleekneusjes

Hieronder lees je het persoonlijke verhaal van Harrie Wempe. Hij vertelt hoe hij in 1952 naar een vakantiekolonie werd gestuurd om aan te sterken. Zijn verblijf had wel het gevolg dat hij waarschijnlijk bleef zitten op school. Maar dankzij zijn toenmalige juf Brand, die hem bijspijkerde, ging hij toch over.

Ik heb er weer leuke filmpjes bij gezocht. Lees zijn verhaal: Bleekneusjes.

Ik was niet ziek in 1952 maar werd via de schooldokter naar de vakantiekolonie gestuurd in Zandvoort. Voor ons gezin was dat gelijk ook een belasting vanwege de lijst aan kleding wat mee moest, zoals een pyjama. Want dat moest aangeschaft worden. En de kleding moest allemaal voorzien worden met een labeltje ingenaaid met je naam erop.

Voorts was het ook wel een cultuurschok wat betreft het regime en de regels. We moesten met mes en vork eten. 's Middags verplicht slapen! En elke vrijdag een lepel levertraan behoorde ook tot het ritueel. Na drie weken mochten de ouders op bezoek komen. Het moment van bezoek herinner ik me nog als de dag van gisteren.

De zuster ging net met verlof, haar vertrek was voor mij op dat moment meer een gebeuren dan het bezoek van mijn ouders. Na zes weken weer naar huis met de trein en ik werd op het centraal station afgezet. Mijn moeder haalde me af. Wat kan er in zes weken veel gebeuren. Getraind in het regime van de vakantiekolonie met de daaraan gestelde regels weer thuis. Het was een cultuurschok.

Want bij ons was het niet gebruikelijk dat er met mes en vork werd gegeten. En een pyjama aan om mee te gaan slapen ook niet. En dan de heimwee naar de zuster waarmee ik een fijne band had opgebouwd.

Wat wel een opluchting was dat ik op vrijdag geen lepel levertraan meer hoefde te slikken. Dit was een verhaaltje van het bleekneusje van 1952.