Door God gezonden

Christine van der Wilden vertelt hoe ze vroeger samen met haar vriend hulpgoederen naar Polen bracht.

Tegenwoordig zijn er veel instanties die acties opzetten om de oude en zieke medemens te helpen. De beelden op TV spreken voor zich. Je wordt geconfronteerd met schrijnende situaties van oude vrouwtjes die onder erbarmelijke omstandigheden leven in landen zoals Moldavie of de Oekraine. Je hart huilt. We storten geld en we hopen dat het goed terecht komt. Gelukkig worden er tegenwoordig veel mooie dingen verwezenlijkt voor deze eenzame oude mensen. Hun van armoede getekende en verweerde gezichten kunnen soms weer een beetje lachen.

Hun dankbaarheid is groot als ze geholpen worden door het kleine Nederland. Toch schaam ik me als ik dat zie. Hoe heeft het zo ver kunnen komen met ze. Wat is er gebeurd in hun land. Of is het juist andersom en leef ik niet normaal met al die luxe om me heen.

Alles in je leven draait er om of je op de juiste plek en in het juiste land geboren wordt. Althans zo lijkt het. Het is fantastisch dat de iets rijkere mensen de armen helpen en zo hoort het ook.

Het doet me denken aan de tijd dat mijn vriend en ik vele malen naar Polen reden om pakketten te brengen naar mensen die weinig of niets hadden.

Ik praat nu over 1980. Dus de tijd dat wij al vele jaren na de oorlog een bloeiende economie opgebouwd hadden. De Polen niet. Ze waren onderdrukt onder het ijzeren regime van de Russen. Toen ik daar voor het eerst kwam, wist ik niet wat ik zag.

Ook al had ik de oorlog niet meegemaakt toch zag ik zelfs dat de tijd daar werkelijk stil was blijven staan sinds 1945.

Ik kwam in een land waar alles grauw was en ik soms niet kon zien of het huis of een schuur was waar ze woonden.

De dorpen roken naar bruinkool waar ze op stookten om hun huizen mee verwarmen. Een armoedige lucht.

Tijdens die reizen ontmoetten we meneer Kaczmarek, een man die een klein benzinestation had in een dorpje voorbij de Poolse grens en waar we dan meestal tankten. Benzinebonnen hadden we niet en gaven de man dan echte koffie, want zelf hadden ze alleen surrogaatkoffie. Ook gaven we vele andere zaken zoals tandpasta, closet papier, thee, cacao en noem maar op. Simpele dingen die zij daar allemaal niet hadden. De man van het benzinestation was er dolblij mee en wij waren blij met de benzine.                                     

Meneer Kaczmarek vertelde over zijn oude zieke moeder die kilometers verderop woonde en we beloofden hem naar haar toe te gaan. We belandden in een dorpje en na enig zoeken vonden we haar adres.

Een oud vrouwtje deed open. Ze liet ons binnen en we kwamen in een heel klein bedompt kamertje. In een hoek stond een kleine tafel met een bord pap waar ze blijkbaar net van zat te eten. De rest van de kamer was gevuld met een heel groot 2-persoons houten bed.

Vrouwtje Kaczmarek was 85 jaar. Ze vertelde dat haar overleden man dat bed ooit zelf had gemaakt. We brachten haar een pakket met allerlei levensmiddelen en ze kon er maar niet over uit dat mensen helemaal uit Holland kwamen om haar dat te brengen.

Ze leeft inmiddels allang niet meer maar ik moet er toch altijd nog aan denken als ik de beelden zie op TV van oude mensen die in armoe leven.       

Toen we haar dat pakket brachten zei ze met een trillend stemmetje dat haar gebed om hulp was verhoord en dat we door ''God gezonden'' waren. Ik kan er nog om huilen als ik aan moedertje Kaczmarek denk en de trieste omgeving waar in zij leefde.

Vooral nu ik af en toe die beelden zie van Max maakt mogelijk denk ik er weer aan. Ik ben blij dat er tegenwoordig vele instanties zich nu bezig houden met hulp voor deze mensen. In die tijd was dat niet en waren wij pioniers op dat gebied.