Een waterig soepje

Hieronder een verhaal van Dick Bakker. Lees zijn ervaring met de gaarkeuken in de oorlog: Een waterig soepje.

De winter van 1944. Ik ben 9 jaar oud. Vanuit het ouderlijk huis aan de Lijnbaanstraat heeft moeder mij naar de Volksbond in de Oostzijde gestuurd. Daar is de uitdeelpost van de gaarkeuken voor onze wijk ondergebracht.

Er staat al een rij wachtenden. Na lang wachten komt er een paard-en-wagen aansukkelen. Grote ketels worden naar binnen gebracht en de uitdeling begint.

Iedereen hoopt op wat stevige kost maar het is weer een waterig soepje met wat stukjes aardappel. Het gemopper klinkt door de hele rij. Eindelijk ben ik aan de beurt. Aan de hand van mijn kaart krijg ik mijn portie voor twee volwassenen en twee kinderen in het emmertje. Deksel er op en vlug naar huis.

Ik loop via de Oostzijde de kortste route. Dat is over de zandvlakte van wat eens een prachtige groene oase was. Het oude kerkhof had heel grote bomen en bankjes. Het was meer een park dan kerkhof. Begraven werd er niet meer. Als je nu dood gaat ga je naar het eind van de dijk.

Al het moois is in de kachel verdwenen. De grafzerken zijn vernield en de doden uit hun kisten gehaald. Alles wat brandbaar is tot de kisten en boomwortels toe verstookt.

Daar loop ik met mijn emmertje tussen beenderen en doodshoofden door de grafkuilen ontwijkend richting van het steegje bij het Boomgaardspad.

Dan geblaf, twee broodmagere schurftige straathonden hebben hun leven wat opgevrolijkt met seks en zitten aan elkaar vast.

Hoe dat technisch in elkaar steekt weet ik nu nog niet, maar toen zag je het vaker. Men gooide er een emmer water over en los waren ze.

Ik word ingehaald door een man met ook een emmertje gaarkeuken soep. Hij komt ook langs de honden. Dan roept hij dat de soep alleen daarvoor nog goed is en kiepert zijn emmer leeg over de honden. En los zijn ze. Ik schater het uit en lach nog wanneer ik thuis de emmer op tafel zet en vertel.

Voor meer Zaanse verhalen ga je naar: http://www.aukjeshobbys.nl/133528214