Naar skool

Naar skool

Van de poppenskool naar de grote skool, dat was een grote stap. Op de poppenskool had ik goed leren kleuren en tussen de lijntjes blijven, leuke liedjes geleerd en matjes vlechten, ter voorbereiding van sokken stoppen, maar dat wist ik nog niet. Ook wist ik dat er oorlog was, maar er was nog weinig van te merken voor een kind van zes jaar in 1942.

De grote school was wat verder op de Marktstraat en dat was school D met juffrouwen en meesters. Dat was nieuw en we moesten leren werken. Mijn moeder bracht mij en gaf haar instructies. Als je de juffrouw ziet zeg jij  “Dag Juf, ik ben Dietje.” Het liefst hield ik moeder's hand vast, maar ze liet mij los en zei “Toe maar je kan het best goed.”

Ik kwam in de eerste klas, waar een oude juf stond, want ze had grijs haar, maar ze had een aardig gezicht met een bril en heette juf van Wijk, of wat ik later hoorde Kippie van Wijk dat was haar bijnaam.

Ik was de enige die zich voorstelde en voelde mij er verlegen mee, hoorde het nou of hoorde het niet. Het eerste raadsel, hoe moest het en hoe moest het niet, daar kwam ik gelukkig snel achter.

Ik werd in een bank gezet die geurde naar de lak en het blad was glad en kon omhoog. Daaronder kon ik mijn spullen opbergen, zei ze. Nou die had ik niet, dat was makkelijk. De klep was verdeeld in een vast gedeelte met een gleuf voor de potloden en pennen en twee klepjes, die als een deurtje open en dicht konden. Daaronder zat een wit potje dat was het inktpotje, waar pas inkt in kwam als we met de kroontjespen konden schrijven. Ik vond het spannend allemaal.

Rechts in de klas stond een bord met plaatjes, met een aap en een poes en een meisje en een schaap en daaronder hingen aan een spijkertje losse letters.

Ik had veel te zien en de juffrouw gaf ons de tijd om even rond te kijken. Er stond achterin de klas een heel grote zwarte kachel (met een hoge kachelpijp) die nu niet aan was. Voorin stond een groot zwart schoolbord, dat kende ik, want ik had een klein schoolbordje. Onder het schoolbord lagen de krijtjes en een vilten wisser, waar je alles weer mee kon uitvegen.

Ook voorin stond een tafel voor de juf, met een molentje, waarvan ik later zag, dat het potloodpunten kon slijpen. Verder nog stapeltjes schriftjes en boekjes en een plantje.

Naast de deur was een kraan met een witte wasbak eronder, wat ik deftig vond en met een handdoek ernaast. Dat had ik thuis niet.
De juf klapte in haar handen en riep “Stilte”. En iedereen was stil, op twee jongetjes na, die zaten te lachen. Ze zei weer ”Stilte! En rechtop zitten en allemaal de armen over elkaar”

Ze vroeg of we allemaal het liedje kennen van drie kleine kleutertjes.
Nou dan kenden we en we zongen uit volle borst het verhaal van de drie kleine kleutertjes. Ze zei “We kunnen in ieder geval samen zingen en nu gaan we echt beginnen. Ik vind jullie mooi zingen hoor”.

We kregen allemaal een schriftje en een potlood. Ik keek in het schriftje en natuurlijk was het leeg. Maar er stonden wel lijnen op de blaadjes, twee brede en daartussen dichtbij elkaar nog twee lijntjes. Nu weet ik dat het horizontale lijntjes waren, voor mij waren het strepen.

“Pak het potlood in je rechterhand, tussen je duim en wijsvinger, precies alsof je wilt tekenen. Goed zo, nu gaan jullie tussen die twee kleine lijntjes een schuin streepje zetten, van onder naar boven” Ze pakte een krijtje en deed het voor op het bord en iedereen snapte het meteen.

Ze keek eventjes om en toen maakte ze een half rondje naar beneden en zei “Als jullie dit goed hebben, dan hebben jullie een halve A geschreven. Als je nu weer recht naar boven gaat, heb je een hele dan weer recht naar beneden en dan heb je het onder de knie”.
Met het puntje van mijn tong uit de mond krabbelde ik tussen de 2 lijntjes en halverwege de bladzij, mocht ik weer naar boven en had een hele A in schuinschrift geleerd.
Er werd gezucht en gesteund en een jongen kreeg een tik op zijn vingers, die schreef met zijn verkeerde hand. “Maar ik ben links juf, dat moest ik van mijn moeder zeggen”, zei het jongetje.
“Probeer eerst maar met rechts, dan zal ik het later nog een bekijken”, zei ze gedecideerd.

Die eerste dag op school, zal ik nooit vergeten. De geuren van krijt en lak van de schoolbanken, de geluiden van geroezemoes en de klank van de schoolbel, de klompen, het speelplein, de meesters, die deftig heen en weer liepen op het schoolplein.

Het wende snel op school D, want de meeste kinderen kende ik van het pad, of Krommenieerweg. Waarvan een jongen en een meisje, Bram en Klara van de Honing, helemaal achterin woonden. Die moesten een hele eind lopen, ze woonden haast in Kommenie, ver van mijn bed dus.

We leerden van Juffrouw van Wijk keurig netjes schrijven, ook alle cijfers. Ze zei “Als je later je loon vangt moet je het wel goed kunnen zien wat je hebt verdiend”. Nou dat wilden we allemaal wel.

Maar er was verschil tussen de schuine schrijfletters en de leesletters, maar dat leerden we snel. Een s is een S en een m is iets anders maar blijft een m, alleen de b en de d, buikje naar rechts en buikje naar links, dat duurde even. De juf liet ons kijken naar de bok en de duif. We moesten de woorden hardop zeggen en dat was niet moeilijk. Toen we over gingen naar de tweede klas was het nog steeds oorlog.

Let op! Het verhaal is nog niet afgelopen! Het wordt nog veel spannender! Lees dus snel verder op: Naar Skool 2. Klik even op de link hieronder en je komt meteen op de pagina.

http://www.aukjeshobbys.nl/133528220