Geen echte kerels, familieverhalen.

Opoe voor het cafe in de Blesse met o.a. haar drie zoons Pier, Jaap en Joop. Haar dochters Jellie en Catharina staan niet op de foto

In 2008 verscheen een verhaal van mij in Vrij Nederland. Het gaat over mijn opoe, die een dorpscafe runde in Blesdijke in Friesland. 

Daarvoor had ze een boerderij in de Blesse met een openbaar zwembad, dat ze samen met mijn opa in eigen beheer had opgezet. 

Mijn opoe was een bijzondere vrouw en haar tijd in veel opzichten ver vooruit. Ze werkte, ze reisde, ging naar de schoonheidsspecialiste en las boeken. Via haar kwam ik in contact met het werk van Jan Wolkers. 

Het verhaal staat hieronder en verscheen ook in mijn boek: "Geen echte kerels", familie verhalen uit de vorige eeuw.

Dit boek is in de winkel niet meer te koop. Het is wel te leen in de bibliotheek van Zaandam, Wolvega en Steenwijk. Ik heb nog enkele exemplaren thuis. Heb je interesse stuur me dan een berichtje. Dat kan helemaal onder op deze pagina bij : schrijf een reactie. Je e-mail adres wordt niet getoond, maar ik kan deze wel lezen.  

Opoe na een bezoek aan de Heineken fabriek in Amsterdam

Mijn grootmoeder Aukje Visser was een markante vrouw. Ze was in 1897 in Friesland geboren. Ze heeft vijf kinderen grootgebracht en is altijd een werkende vrouw geweest.

In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw had ze een dorpscafé in Friesland. Daar kwamen haar kinderen, aangetrouwde kinderen en kleinkinderen vaak het weekend bij elkaar, er waren genoeg kamers boven het café om te blijven slapen. 

Met schragen maakten we een grote tafel

En ’s avonds maakten we met schragen en planken een lange tafel in de achterzaal van het café, waar we met de hele familie gingen eten.

We kwamen niet alleen voor ons plezier, we moesten ook allemaal hard meewerken als er een bruiloft, een toneeluitvoering of een begrafenis was. Ik was nog geen vijf jaar toen ik al botervlootjes kon opmaken. Gewoon werken, daar word je niet minder van was haar motto.

Een gezellige avond

Opoe Visser werd al in 1951 weduwe. Daarna had ze wel eens een afspraakje met een man, maar ze had geen interesse meer in een relatie. Iets opgeven voor een man? Dat nooit!

Volgens mij vond ze Nederlandse mannen geen echte kerels en eigenlijk nogal watjes. Ze was een struise geëmancipeerde vrouw, die wel van een borreltje en een sigaretje hield. Mannen? Die versloeg ze met biljarten. 

Een gondel in Venetië

Opoe hield vooral van reizen. Ze ging op haar zeventigste naar Venetië, omdat ze graag met een mooie Italiaanse man in een gondel wou varen. Ze sprak: “Oh gondelliertje zing voor mij” en dat deed hij.

Maar ze wou ook altijd nog naar Rusland. Waarom Rusland? Tijdens de oorlog had ze communistische sympathieën opgevat. Na de inval in 1956 van Rusland in Hongarije, viel ze van haar geloof. Ik herinner me nog de felle discussies in het café. Ik was nog klein en verstopte me dan onder het biljart.

Proost!

Mijn nicht Anja, die eigenlijk ook Aukje heet en ik waren van al haar negen kleinkinderen haar lievelingetjes. Was het omdat ze een beetje naamziek was of omdat we op haar leken? Anja en ik zijn alle twee zelfstandige ondernemende meiden die ook wel van een drankje houden.

Zo vroegen we haar eens: Opoe hoe kan dat nou? Onze ouders houden helemaal niet van uitgaan, reizen en een borreltje. Tja, meiden zei ze, dat slaat een generatie over. 

Opoe bracht voor mij Matroesjka poppetjes mee uit Rusland

Toen beseften we dat we de genen van opoe Visser hadden geërfd. In de jaren zestig van de vorige eeuw kwam de vrouwenemancipatie op met Dolle Mina en Man Vrouw Maatschappij. Anja en ik hadden de voorvechters Joke Kool Smit en Hedy d’Ancona helemaal niet nodig als rolmodel. Wij hadden opoe Visser. 

Uiteindelijk ging ze toen ze dik in de zeventig was naar Rusland. Ze was dan wel van haar communistische geloof gevallen, maar had nog steeds de wens Rusland met eigen ogen te zien. 

Opoe met vriendinnen in Oostenrijk

Opoe die een treinreis in Nederland een enorme onderneming vond en er niet eens aan begon als ze moest “overstappen”, die opoe reisde begin jaren zeventig van de vorige eeuw wel naar Rusland. Via Helsinki. 

Mijn nicht Anja en ik hebben altijd het idee gehad om de reis van opoe nog eens te maken. En dat gaat binnenkort gebeuren. Wij gaan naar Moskou en Leningrad in de voetsporen van opoe Visser. Van Rusland was haar trouwens het meest bijgebleven, dat er zulke mooie kerels wonen.

Wij gaan natuurlijk voor de cultuur en de steden. En die mooie kerels? Toch maar eens met eigen ogen zien of opoe ook wat dat betreft in onze genen zit.